Pozostający pod wpływami włoskiego neorealizmu (sam reżyser przyznał, że wielkim wzorcem były dla niego dzieła Roberta Rosseliniego) Ingmar Bergman bierze na przykładzie dziewcząt z poprawczaka za temat swego głęboko pesymistycznego obrazu napięcia między światem ludzi dorosłych a dorastających. Napiętnowane przez los dziewczyny próbują buntować się przeciwko nierozumiejącemu ich światu dorosłych i szukać własnej drogi w życiu. Rewolta ta jednak z powodu bezsilności dziewcząt oraz wszechwładzy ich wychowawczyń skazana jest na niepowodzenie.