Film ten trudno jest jednoznacznie zinterpretować. Jego fabułę można określić jako opowieść o spotkaniu w górskim schronisku starych przyjaciół, którzy wspominają swoje młodzieńcze marzenia, nie zrealizowane plany. Obaj bohaterowie - Midroń i Świdrycki - są ludźmi dojrzałymi, inteligentnymi i obaj przeżywają kryzys wiary w sens istnienia, we własne możliwości, lęk przed śmiercią. Następnego dnia do schroniska przyjeżdżają żony obu panów, które do tej pory się nie znały. Okazuje się, że bardzo szybko znajdują wspólny język i zaprzyjaźniają się ze sobą. Każda rozmowa dostarcza im głębokich przeżyć, zwierzają się sobie z marzeń o kochankach, bawią się i używają życia. Tymczasem Midroń i Świdrycki dokonują bilansu swego życia. Pierwszy zawsze wierzył tylko w to, co nowe, sprawy zarówno wielkie, powszechne, jak i osobiste zawsze sprowadzał do wspólnego mianownika, pozbawiał prawdziwego znaczenia. Teraz wszystko to wydaje mu się bez sensu...