Sztuka Różewicza z 1968 roku jest raczej udramatyzowanym obrazem, bliższym otwartej formule poezji, niż tradycyjnej strukturze dramatycznej. To ważny głos poety zaniepokojonego przyszłością świata. Dramat ukazuje cywilizację zagrożoną zagładą, zdominowaną przez ideały konsumpcyjne, pustkę mentalną, zanik autorytetów oraz rozkład moralny. Tytułowa bohaterka symbolizuje życie, energię i niezmienność podstawowych praw natury. W inscenizacji Barańskiego porusza się na wózku inwalidzkim. Utwór składa się z dwóch odsłon. Pierwsza rozgrywa się w ogrodzie botanicznym, druga w scenerii olbrzymiego złomowiska, które symbolizuje współczesną cywilizację.